Els Peeters is geboren met een enorme scheppingsdrang. Al op heel jonge leeftijd was ze dingen aan het ‘maken’. Haar moeder was hier niet altijd even enthousiast over: “Els maakt altijd alles kapot, zei ze steevast.” Maar Els ervaarde juist het tegenovergestelde, ze maakte iets nieuws. Dat daarbij het sporthemd van haar vader sneuvelde om poppenkleertjes van te maken, was van ondergeschikt belang.
Alles wat beschilderd kon worden, werd beschilderd. En om de kerk een beetje in het midden te houden, beschilderde ze dan maar de achterkant van kasten en deurtjes en alles wat verder nog was toegestaan om onderworpen te worden aan de sterke aandrang om te ‘creëren’.
Op de middelbare school wilde ze, net als haar vriendinnen, naar de sportacademie. Het idee dat ze iets zou kunnen doen met haar creatieve talent stond ver van haar af. Een kunstacademie was iets voor 'Rembrands' en 'van Goghs'. Als meisje van het platteland keek ze daar enorm tegenop.
Tot...
Tot het moment dat een klasgenootje melde dat ze naar de open dag van de Tehatex (lerarenopleiding Tekenen, Handvaardigheid en Textiele werkvormen) ging. Els ging mee. Het klasgenootje knapte af terwijl Els maar één ding dacht: 'Yes, dit is mijn wereld.'
Toch was haar kostje nog niet helemaal gekocht voor wat betreft haar kunstzinnige carrière. Na de Tehatex kreeg ze eind jaren tachtig te maken met de recessie. In haar beroep was in die jaren geen droog brood te verdienen. Dus ging ze weer studeren en rolde zo in het communicatievak. Al ruim twintig jaar werkt ze met veel plezier als communicatieadviseur.
Gelukkig is Els nooit helemaal los geraakt van haar bron. Voor zover het gezin en het werk het toelaat, trekt ze zich terug in haar atelier om te schilderen. Het laatste jaar heeft ze daarbij ook het maken van beelden ontdekt. Els: "Ik vind eigenlijk alles leuk om te doen. Soms ben ik wel eens jaloers op kunstenaars met één stijl. Ik spring van de hak op de tak, omdat ik alles wil uitproberen en ontdekken. Nu is het werken met brons, maar ik wil ook nog eens graag leren lassen om grote beelden van ijzer en hout te maken. Ik hoop dat dat er een keer van komt."
Ik koester mijn herinneringen
Goed of slecht
Ik wil mijn gedachten vasthouden
Maar ze zijn vluchtig als een vlinder
En vervagen met de tijd
Ik kan er mijn hand niet opleggen
Dus omarm ik de memorie
En leg hem vast
In een beeld
Dat met de tijd ontstaat
